بررسی و مقایسة تطبیقی تمایل به مشارکت در بین ساکنان بافت‌های قدیم و جدید شهری با استفاده از مدلAHP (مورد شناسی: محله‌های بافت قدیم و جدید شهر کرمان)

نهادینه‌سازی مشارکت و حضور مردم در فرایند مدیریت شهرها، رمز اصلی موفقیت طرح‌های توسعة شهری و از عوامل کلیدی ارزیابی عملکرد نظام مدیریتی شهری است که می‌تواند منجر‌به توسعة پایدار شهری شود؛ به همین دلیل‌ امروزه در سطح جهانی، رویکرد «مشارکت محوری» در برنامه‌های شهری تقویت شده است. در این رویکرد مقتضیات هر جامعه بسیار مهم بوده که سیاست‌گذاری‌ها، برنامه‌ریزی‌ها و طراحی الگوها باید متناسب با آن صورت گیرد. به‌عبارتی، برای پیاده‌کردن برنامه‌ریزی مشارکتی نقطة آغازین، سنجش و اندازه‌گیری میزان تمایل به مشارکت در محله‌های مختلف شهری است تا فرایند برنامه‌ریزی شهری متناسب با تفاوت‌های موجود، نظام داده شده و عملیاتی شود؛ از‌این‌رو، هدف اصلی این نوشتار‌ واکاوی و شناخت تمایل به مشارکت در محله‌های مختلف شهری است. پژوهش با استفاده از روش تحقیق پیمایشی و کمّی، در چارچوب مدل تحلیل سلسله‌مراتبی (AHP) و تحلیل همبستگی سعی کرده است ابتدا تأثیر ویژگی‌های شخصی و خانوار بر روی میزان مشارکت‌پذیری را بررسی کند و سپس به مقایسة تطبیقی تمایل به مشارکت شهروندان در بافت‌های قدیم و جدید شهر کرمان بپردازد. در‌نهایت به این نتیجه می‌رسد که در بین ویژگی‌های شخصی، جنسیت، میزان علاقه به محله و عضویت در نهادها با میزان تمایل به مشارکت ارتباط وجود دارد. از بین سطوح مختلف مشارکت، بالاترین میزانِ تمایل به مشارکت مربوط‌به مشارکت سیاسی و پایین‌ترین سطح مربوط‌به مشارکت مالی است. در آخر اینکه، میزان تمایل به مشارکت در بین ساکنان بافت جدید (محلة مطهری) بیش‌تر‌ از ساکنان بافت قدیم (محلة مسجد ملک) است.